Of je nu iemand ontmoet, een krant leest of over straat loopt, veel van wat je ziet stop je direct in een hokje. We hebben allemaal onze kaders en associaties die bepalen in welk hokje iets hoort. Je ziet iets of iemand, gooit er een paar vooroordelen overheen en hup: weer een hokje gevuld.

Wanneer ik zeg dat ik werk als communicatieadviseur, dan plaats ik mezelf in een hokje. Dat voelt nadelig, want ik werk op veel meer vlakken en zien mensen dat dan wel? En, zit ik dan in hetzelfde hokje als al die mensen die zeggen dat ze hetzelfde vak uitoefenen en volgens mij toch echt wat anders doen?

Maar, ik zie ook de voordelen van een hokje. Wanneer ik zelf iemand nodig heb, dan doorzoek ik de hokjes in mijn hoofd. Wetende dat de meeste mensen niet voldoen aan mijn beeld van boekhouder, onderzoeker, beleidsmedewerker, communicatiemedewerker of ambtenaar (ik laat de bijvoeglijk naamwoorden vol vooroordelen maar achterwege). Zo gauw een persoon een gezicht krijgt, vallen de muren van het hokje weg. Dan kom je gewoon uit bij de persoon die geknipt is voor een klus en waar je graag mee samenwerkt.

Tijd om mijn hokje te accepteren, gezellig in te richten en te voorzien van glazen wanden. Ik hoef niet te voldoen aan een algemene standaard. Het enige wat ik moet, is voldoen aan mijn eigen waarden, werken op een manier die bij mij past en de hokjes in mijn hoofd niet al te serieus nemen.