Vorige week bezocht ik de Ethical Farming Conference op het Schotse bedrijf van David en Wilma Finlay. Sinds vijf jaar houden deze melkveehouders de kalveren vijf tot zes maanden bij de koe. Geen vlekkeloos proces, maar dit jaar lijkt de balans gevonden. Om hun gedachtengoed rondom hun manier van boeren te delen organiseerden ze samen met drie andere bedrijven deze conferentie.

Het was uniek. Een week na thuiskomst zit ik nog vol verhalen. Het mooie weer in Schotland, de tent in de schitterende groene heuvels, het werkte allemaal mee. Maar de sfeer, dat maakte het echt bijzonder. In alle gesprekken merkte ik oprechte nieuwsgierigheid naar het verhaal van de ander. Ongeacht het gesprek dat ik opving in deze gemengde groep met vleesliefhebbers, vegans, onderzoekers, boeren, Engelsen, Schotten, Amerikanen, etc.

“Leaving their church”
Tussen de inspirerende verhalen door was er aandacht voor de weerstand die vernieuwende ondernemers ervaren van hun omgeving. Tijdens de farmtour beschreef David Finlay het als volgt: “Some neighbour farmers feel like I’m leaving their church.” Het is alsof Finlays persoonlijke keuze een wig drijft tussen hem en de conventionele boerengemeenschap. Een nieuwe richting maakt dat hij het contact verliest met de mensen waar hij jarenlang bij hoorde. Een gevolg waar je geen rekening mee houdt wanneer je een nieuwe weg in slaat. Van tevoren heb je waarschijnlijk meer zorgen over of je nieuwe doel haalbaar is. Niet over wat dit doet in je relatie met anderen.

Staan voor idealen
De reis naar Schotland, verschillende gesprekken, boeken en muziekteksten lijken samen te vloeien in het thema moed en eenzaamheid. De moed om voor je idealen te gaan. De eenzaamheid die daar bij lijkt te horen.
Wanneer je nadrukkelijk ergens voor gaat staan, blijkt soms dat je niet langer past bij een bepaalde groep. Je familie begrijpt niet waarom je wilt veranderen, adviseurs kunnen jouw nieuwe richting niet waarderen of volgen, opdrachtgevers gaan je deur voorbij omdat jouw keuzes niet langer bij hen passen, etc. Dit is ingewikkeld, omdat je als mens graag ergens bij wilt horen. Nu blijkt ineens dat mensen van je vervreemden wanneer je kiest voor hetgeen jij zo belangrijk vindt. Het is daarmee niet alleen moedig, stoer of zingevend om te leven en werken zoals jij wilt. Het brengt ook eenzaamheid, twijfel en verdriet met zich mee. Door te staan voor wat jij belangrijk vindt, zet je jezelf apart.

Wat maakt dat je doorzet?
Het is een onderwerp waar ik me graag verder in wil verdiepen. Want naast begrijpen waarom iemand het roer omgooit, is het toch machtig interessant om te weten wat zo’n beslissing met zich meebrengt? Wat doet dit met jou én met je omgeving? Wat is de winst, waardoor je soms ook verlies moet lijden? En vooral: Wat maakt dat je doorzet? Want doorzetters hebben we hard nodig in deze sterk veranderende sector. Graag ga ik in gesprek met mensen die dit soort persoonlijke verhalen willen delen. Allerlei mensen: grote en kleine veranderaars in de agrarische sector, van boer tot beleidsmaker, van tuinder tot techneut.

Wie zou ik volgens jou echt moeten spreken? Of wil je zelf met mij in gesprek? Ik hoor het graag -> contactgegevens.