Diep van binnen weet ik het wel. Ik ben te boos om een goed, weloverwogen stuk te schrijven. Toch doe ik voor de derde keer deze week een poging. Dan maar de boosheid naar buiten.

We zien elkaar niet meer als mens
Waar het over gaat? Over fatsoenlijk met elkaar omgaan. Over grenzen aan je recht willen halen. Over elkaar niet meer als mens willen zien. Want dat lijkt te gebeuren. We zien elkaar niet meer als mens. Het oordelen over elkaar is zo makkelijk: de boer wil niet voor- of achteruit, de beleidsmedewerker heeft geen benul van de praktijk, de burger heeft geen verstand van zaken, de adviseur… ik kan wel even doorgaan. Als dit soort beelden alleen zouden zijn om stoom af te blazen, dan is er niet veel aan de hand. Maar in het gevecht om de toekomst van de agrarische sector wordt vergeten dat het over mensen gaat. ‘Schuldigen’ worden aan de schandpaal genageld. Namen en nummers worden gedeeld op social media. “We gaan mensen persoonlijk aanpakken”. Dit is gaat veel verder dan iemand ter verantwoording roepen. Het is opruiende taal, doordrenkt met verkapte dreigementen.

Boos en bezorgd
Van boer tot beleidsmedewerker, adviseur en bestuurder, het zijn allemaal mensen met familie, vrienden, buren. Mensen die het goede willen doen en daarbij net als iedereen soms fouten maken. Ik ben de laatste die kan analyseren wat fout is gegaan en sta ook niet vooraan als het gaat om het vinden van oplossingen. Maar ik wil niet aan de zijlijn staan nu de strijd zo aan het verharden is. Er zijn zoveel mensen die vinden dat de dreigende stemming veel te ver gaat. Ik hoop van harte dat die mensen meer van zich laten horen. Vooral omdat ik me net als anderen niet alleen boos voel. Ik ben bezorgd. Hoogste tijd om ook dat geluid naar buiten te brengen.